کتاب «وقتی نیچه گریست» را نویسنده اگزیستانسیالیست (هستی‌گرا) آمریکایی، اروین یالوم به نگارش درآورده است. این کتاب در سال 1992 میلادی منتشر شده است و یکی از آثار ماندگار این نویسنده توانا به حساب می‌آید.

این کتاب یکی از مشهورترین رمان‌های روان‌شناختی نویسنده است که در آن دیدار خیالی فیلسوف نامدار آلمانی، فریدریش نیچه با یوزف برویر پزشک وینی را روایت می‌کند. وقایع این دیدار خیالی در سال 1882 در شهر وین اتریش به وقوع می‌پیوندد. این کتاب پیش از این با عنوان «و نیچه گریه کرد» توسط مهشید میرمعزی ترجمه و منتشر شده است.

لو سالومه در یادداشتی برای دکتر یوزف برویر از وضعیت سلامتی دوستش فردریش نیچه ابراز نگرانی می‌کند و از برویر می‌خواهد نیچه را که به انزوای خودخواسته تن‌درداده است را علاج نماید اما به او گوشزد می‌کند که نباید نیچه از این یادداشت بوی ببرد. برویر به دیدار نیچه می‌رود اما وی سرسخت‌تر از آن است که به درمانش تن در دهد و این باعث به‌وجود آمدن مباحثی شدید بین این دو می‌گردد.

در این رمان رواشناختی، فلسفی، نویسنده با قدرت تخیل خود، کنش و واکنش‌های خیالی حیرت‌انگیزی بین دو شخصیت اصلی داستان به وجود آورده است و در این میان مسائل و دغدغه‌های مهمی از طریق مکالمات آن دو مطرح می‌شود که سبب می‌شود رمان جذابیتی دوچندان پیدا کند. هسته مرکزی این رمان رابطه بیمار و پزشکی است که هر دو از شخصیت‌های مطرح تمام دوران‌ها به حساب می‌آیند. نویسنده در این اثر نه تنها مروری بر اندیشه‌ها و دستاوردهای این دو شخصیت استثنایی در قالب داستانی جذاب داشته است بلکه نگرش و جهان‌بینی هستی‌گرایانه(اگزیستانسیالیستی) خود را نیز در اثر ترویج داده است و سعی کرده است مخاطب را در تقاطع و برخورد این اندیشه‌ها قرار دهد و علاوه بر داستانی پرکشش، افکاری عالی را نیز مطرح کند که باعث شده کتاب «وقتی نیچه گریست» به اثری ماندگار تبدیل شود که هر شخصی از خواندن آن بهره‌های زیادی خواهد برد.