«دویدم و در راه فکر کردم من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه‌ی تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ کس نیستم؟»

سال بلوا داستانی در یاد نوشا (نوش‌آفرین) است که در هفت شب (فصل) روایت می‌شود. شب‌های فرد را نوشا روایت می‌کند و شب‌های زوج را دانای کل. داستان با سایه‌ی وحشتناک دار در شهر آغاز می‌شود و فضای موحش آن زمان را به تصویر می‌کشد.  سال‌های آخر سلطنت رضاشاه است که دار تازه ساخته شده است و پیامدهای جنگ جهانی و اوضاع جامعه و کشور در آن دوران بر فضای داستان سایه افکنده است.

نوشا دختر سرهنگ نیلوفری است که به امید بالا رفتن از پله‌های ترقی و انتقال به پایتخت با خانواده‌اش از شیراز به سنگسر آمده است. اما سرهنگ که آرزوی ملکه شدن دخترش را در سر می‌پروراند ناکام از دنیا می‌رود، و نوشا دختر زیبارو و سرکش او که عشق جوان کوزه‌گری به نام حسینا را در سر دارد در هفده سالگی وادار می‌شود با دکتر معصوم ازدواج کند. در خانه‌ی دکتر معصوم ، نوشا که تصویری از مظلومیت بسیاری از زنان ایرانی در آن دوران است بسیار مورد آزار و شکنجه قرار می‌گیرد.

سال بلوا، داستان‌هایی تنیده در دل هم است. عباس معروفی با قلم نمادین و زیبای خود، در داستان عشقی سه‌گانه، هم بخشی از تاریخ آن دوران را روایت کرده است و هم اسطوره را زنده می‌کند. سنگسر شهری است که یاغی‌ها در کوه‌های آن پنهان شده‌اند و ملکوم آلمانی با گرم نگه داشتن آتش بلوا از این موقعیت سو استفاده می‌کند. حسینا در خلال داستان افسانه‌ی دختر پادشاه و مرد زرگر و پسر وزیر را نقل می‌کند، سیاوشان برادر حسینا به جای او کشته می‌شود و افسانه‌ی سیاوش را تداعی می‌کند، و چهره‌های داستان همگی نمادی از اسطوره‌ها و تاریخ را به تصویر می‌کشند.

عباس معروفی در این کتاب نیز با استعداد منحصر به فرد خود در بازی با کلمات، استفاده‌ی بدیع و زیبا از نمادها، استعاره‌ها، تشبیه‌ها و اسطوره‌ها، اثری ماندگار و خواندنی خلق کرده است.