سال بلوا (رقعی)

«دویدم و در راه فکر کردم من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه‌ی تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ کس نیستم؟»

سال بلوا داستانی در یاد نوشا (نوش‌آفرین) است که در هفت شب (فصل) روایت می‌شود. شب‌های فرد را نوشا روایت می‌کند و شب‌های زوج را دانای کل. داستان با سایه‌ی وحشتناک دار در شهر آغاز می‌شود و فضای موحش آن زمان را به تصویر می‌کشد.  سال‌های آخر سلطنت رضاشاه است که دار تازه ساخته شده است و پیامدهای جنگ جهانی دوم و اوضاع جامعه و کشور در آن دوران بر فضای داستان سایه افکنده است.

نوشا دختر سرهنگ نیلوفری است که به امید بالا رفتن از پله‌های ترقی و انتقال به پایتخت با خانواده‌اش از شیراز به سنگسر آمده است. اما سرهنگ که آرزوی ملکه شدن دخترش را در سر می‌پروراند ناکام از دنیا می‌رود، و نوشا دختر زیبارو و سرکش او که عشق جوان کوزه‌گری به نام حسینا را در سر دارد در هفده سالگی وادار می‌شود با دکتر معصوم ازدواج کند. در خانه‌ی دکتر معصوم نوشا که تصویری از مظلومیت بسیاری از زنان ایرانی در آن دوران است بسیار مورد آزار و شکنجه قرار می‌گیرد.

سال بلوا، داستان‌هایی تنیده در دل هم است. عباس معروفی با قلم نمادین و زیبای خود، در داستان عشقی سه‌گانه، هم بخشی از تاریخ آن دوران را روایت کرده است و هم اسطوره را زنده می‌کند. سنگسر شهری است که یاغی‌ها در کوه‌های آن پنهان شده‌اند و ملکوم آلمانی با گرم نگه داشتن آتش بلوا از این موقعیت سو استفاده می‌کند. حسینا در خلال داستان افسانه‌ی دختر پادشاه و مرد زرگر و پسر وزیر را نقل می‌کند، سیاوشان برادر حسینا به جای او کشته می‌شود و افسانه‌ی سیاوش را تداعی می‌کند، و چهره‌های داستان همگی نمادی از اسطوره‌ها و تاریخ را به تصویر می‌کشند.

عباس معروفی در این کتاب نیز با استعداد منحصر به فرد خود در بازی با کلمات، استفاده‌ی بدیع و زیبا از نمادها، استعاره‌ها، تشبیه‌ها و اسطوره‌ها، اثری ماندگار و خواندنی خلق کرده است.