معرفی ایران بین دو انقلاب: درآمدی بر جامعه‌شناسی سیاسی ایران معاصر :

یرواند آبراهامیان استاد ایرانی‌الاصلِ تاریخ در کالج باروکِ دانشگاه شهر نیویورک است. آبراهامیان در این کتاب به تحلیل تأثیرات متقابل سازمان‌های سیاسی و نیروهای اجتماعی ایران از سده‌ی نوزدهم میلادی تا انقلاب اسلامی 1357 می‌پردازد. نیروهای اجتماعی را به «گروه‌های قومی» و «طبقات اجتماعی» تقسیم می‌کند و با توجه به دستاوردهای جامعه‌شناسان تأثیرات نظام‌های سیاسی بر نظام‌های اجتماعی را بررسی می‌کند. آبراهامیان کارش را با تبیین ساختار اجتماعی سیاسی دوره‌ی قاجار و علل و پیامدهای انقلاب مشروطیت آغاز می‌کند، با بررسی دوره‌ی رضاشاه و سقوط او و سال‌های بحرانی شهریور 20  تا مرداد 1332 ادامه می‌دهد و بر این دوره، به‌ویژه تأثیر و تأثرهای نیروهای سیاسی، تأکید می‌کند، سال‌های پس از کودتا را تا آستانه‌ی انقلاب اسلامی به انگیزه‌ی ریشه‌یابی علل وقوع انقلاب و نیروهای مؤثر در آن از نظر می‌گذراند و اهم حوادث و نیروهای سیاسی و اجتماعیِ مؤثر این دوره را تجزیه و تحلیل می‌کند و این‌گونه نتیجه می‌گیرد که علت وقوع انقلاب توسعه‌ی ناهمگونی بود که رژیم محمدرضاشاه، خواه ناخواه، درپیش گرفته بود. آبراهامیان با بررسی نقش مهم اسلام و نیز نقش تعیین‌کننده‌ی شخص امام‌خمینی (ره) در پیروزی انقلاب بررسی‌اش را به پایان می‌برد. بی‌گمان ایران بین دو انقلاب کتابی منحصر به‌فرد در بررسی تاریخ هفتادساله‌ی ایران است

این کتاب مدعی نیست که همه مسایل نظری عمده مربوط به بررسی و تحلیل طبقه در برابر نخبه، طبقه در برابر قشر، مسائل اجتماعی در برابر مسائل ملی، گروه های افقی در برابر تقسیمات سلسله مراتبی و اجتماع در برابر ستیز را برای همیشه حل می کند، بلکه هدف اصلی کتاب، تحلیل بنیان ها و شالوده های اجتماعی سیاست در ایران از طریق بررسی کشمکش های محوری طبقاتی و قومی صد سال گذشته، ارتباط میان نوسازی اجتماعی- اقتصادی و توسعه سیاسی، پیدایش طبقه نوین و افول گروه های قدیمی و ترکیب اجتماعی احزاب عمده سیاسی و دیدگاه ایدئولوژیکی آنها است. این نوشته با مطالعه موردی زمینه های اجتماعی سیاستامیدوار است بر مسائل عمده توسعه سیاسی به ویژه نقش ستیزهای قومی در کشور در حال توسعه و مسائل نظری جامعه شناسی سیاسی به ویژه سودمندی و بیهودگی تحلیل های طبقاتی هم پرتویی بیفکند. فرض اساسی در سراسر کتاب این رهیافت نئومارکسیستی  یی.ژی.تامپسون است که برخلاف دیدگاه مارکسیستهای ارتدکس، طبقه را نباید به سادگی برحسب رابطه اش با شیوه تولید بلکه در بستر تاریخی و تعارض اجتماعی آن با دیگر طبقات موجود درک کرد.