ارتداد

در این کتاب وحید یامین‌پور سعی کرده است جلوه دیگری از انقلاب سال 57 را با ترکیبی از تخیل با فضای سورئالیستی ارائه کند که در کارش نیز تا حد زیادی موفق بوده است. روایت موجود در این اثر مدام در حال جا‌به‌جایی است و اثر هیجان و جذابیت خود را از رمزگشایی ذهن نویسنده اخذ کرده است. ساختار محکم و توصیفات اثرگذار نویسنده می‌تواند مخاطب را تا پایان کتاب با خود همراه کند. تیزبینی و دقت نویسنده در انتقال دغدغه‌هایش به زبانی روان و صمیمی توانسته از این کتاب اثری خواندنی به وجود آورد. یامین‌پور در کتاب «ارتداد» مدام بین روایت اول شخص و دوم شخص در حال تغییر است و این خود پویایی خوبی به ساختار اثر بخشیده است. جملات پرمغز این کتاب را می‌توان به خاطر سپرد و این خود تجربه خواندن کتاب را بسیاری دلپذیر کرده است. احساساتی که در تمام جملات این کتاب جاری است از دل نویسنده بیرون آمده و هیچ مایه‌ای از تصنع در آن دیده نمی‌شود پس به خوبی به خواننده کتاب نیز منتقل می‌شود. بسیاری از مولفه‌های این کتاب با اثر قبلی نویسنده یعنی «نخل و نارنج» اشتراک دارد و از یک دغدغه و ذهنیت مشترک سرچشمه گرفته است.