«بابا گوریو» یکی از مشهورترین آثار نویسنده رئالیست فرانسوی، انوره دو بالزاک است. این اثر که در چهل روز نوشته شده در سال 1834 میلادی منتشر گردید. این اثر به باور بسیاری از منتقدان و نشریه ‌های معتبر دنیا، یکی از شاهکارهای ادبی تمام دوران ‌هاست و هر شخص علاقمند به رمانی باید آن را مطالعه نماید. این اثر توسط دو تن از بزرگ ‌ترین مترجمان ایران یعنی مرحوم مهدی سحابی و مرحوم محمود اعتمادزاده به‌آذین به فارسی ترجمه شده‌ است. داستان این رمان شرح زندگی پیرمردی به نام گوریو است که از راه رشته ‌فروشی ثروتی عظیم جمع‌آوری کرده بود اما وی تمام دارایی خود را صرف زندگی دو دخترش کرده و اکنون در تنهایی و فقر زندگی می‌کند و مجبور است در یک مهمانخانه مستقر شود. ورود شخصی به نام اوژن در زندگی بابا گوریو ماجراهایی را برای هر دو شخصیت به وجود می‌آورد.

در بخشی از این رمان آمده است: «افرادی هستند که مزدورصفت به دنیا آمده‌اند و هیچ خوبی در حق دوستان و نزدیکان‌‌شان نمی‌کنند. چون این وظیفه‌شان است؛ در حالی که با خدمت به غریبه‌ها خودستایی‌شان ارضا می‌شود: هر چقدر کانون عواطف‌شان به ایشان نزدیک‌تر باشد کم‌تر محبت می‌کنند؛ هر چقدر دورتر باشد علاقه و توجه بیشتری نشان می‌دهند».

این رمان فقط بر زندگی یک شخصیت تمرکز ندارد بلکه روایتگر زندگی گروهی از انسان‌ها است که زندگی آن‌ها در تلاقی با یکدیگر قرار گرفته است. این اثر و بسیاری از آثار دیگر بالزاک بر بسیاری از نویسندگان برجسته دنیا چون داستایفسکی تاثیر عمیقی گذاشته است. اوژن راستینیاک در کنار با گوریو دو شخصیت اصلی این رمان هستند که هر کدام دغدغه‌ها و مصائب خاص خود را در زندگی دارند. «بابا گوریو» در سبکی که به نگارش درآمده و تصویری که از واقعیت  ارائه می‌دهد ادبیات داستانی را به پش و بعد از خود تقسیم می‌کند و در تاریخ ادبیات داستانی جهان همچون نگینی می‌درخشد.