پایی که جاماند: یادداشت‌های روزانه سید ناصر حسینی‌پور از زندان‌های مخفی عراق

کتاب «پایی که جا ماند» مجموعه‌ای از یادداشت ‌های روزانه نویسنده کتاب از زندان‌ های مخفی رژیم بعث است. ناصر حسینی‌پور در سن چهارده سالگی به جبهه می‌رود و در سن شانزه ‌سالگی و در آخرین روزهای جنگ در جزیره مجنون به اسارت نیروهای عراقی در می ‌آید. در زمانی که نویسنده اثر به اسارت نیروهای بعثی در می ‌آید یکی از پاهایش تقریبا قطع شده بود اما وی باوجود شرایط سختی که در دوران اسارت گذرانده است سعی کرده خاطرات خود از این سال‌ها را به شکل یادداشت‌های روزانه گردآوری نماید تا در آخر تبدیل به کتاب «پایی که جا ماند» شود. نویسنده اثر این کتاب را به ولید فرحان، گروهبان عراقی تقدیم کرده است که در زمان اسارتش در اردوگاه 16 تکریت سرنگهبان وی بوده است و او را مورد شکنجه قرار می‌داده است.

در بخشی از این کتاب آمده است: «دشمن با شلیک گلوله‌های دودزا و فسفری برای ثبت تیر، جاده خندق و جاده‌های عقبه و پشتیبانی ما را از جمله جاده‌های سیدشهدا، بدر قمر بنی‌هاشم، صاحب الزمان، شهید همت و جاده جدیدالاحداث شفیع‌زاده معروف به توپخانه را گراگیری کرد. در این جور مواقع دشمن جاده‌ها، سنگرهای فرماندهی، محل تجمع نیروها، آتشبارهای ادوات و توپخانه را با گلوله‌ های دودزا نشانه‌گیری می‌کرد، دیده ‌بان ‌های عراقی محل اصابت گلوله ‌ها را رصد کرده و برای پاتک ثبت تیر می‌کردند» .

این کتاب از پانزده فصل تشکیل شده است که عناوین تعدادی از آن‌ها عبارتند از: «جزیره‌ی مجنون- جاده‌ی خندق»، «المیمونه-سپاه چهارم عراق»، «بغداد-بیمارستان الرشید»، «تکریت-اردوگاه 16»، «تکریت- بیمارستان قادسیه»، «رمادیه-اردوگاه 13» و ... کتاب «پایی که جا ماند» هم داستانی تاثیرگذار و عمیق دارد که مخاطب را تا پایان اثر با خود همراه می‌کند و هم مستندگونه بسیاری از وقایع جنگ تحمیلی را بازگو می‌کند، آن‌هم از زبان کسی که خود مشاهده‌گر بسیاری از رویدادهای جنگ و دوران اسارت بوده است.